به شوق لبخندت
به ذوق فشار پنجه هایت بر دستم
به شور دلم
هر گاه نگاه پر مهرت
می لرزاندم
"امید هست"
و یاس، آن هنگام که نگاهت رامی دزدی
سر فرو می بری
بدنبال نگاهت، که در هیچ، نمی یابم
و بیم از سکوت، که نمی دانم معنایش، کدامین است
عشق است و بیم و یاس، و امید
عشق انتخاب کردم
جایی برای تردید نیست
من همینم
به عشق زنده ام به شور
من همینم

1/5/88

تو گویی
بر بال فرشتگان پرواز می کردیم
هوا خاکستری بود و ، دلهامان سبز
رقص باد را دیدیم
بارگاه زمین و
فرش تیغها و گلهای رنگارنگ
توچال! چه میزبانی بودی تو
هنوز ،سرمستم از آنروز

15/4/88

امروز لباس رنگی ام را پوشیدم
می دانم کفاف نمی دهد
باید به رنگ بوقلمون باشد
چاره چیست،
به شهر می روم به آن سو
"نمازت را خوانده ای؟
طاعات و عبادات قبول!"
"مجوز؟
مگر مجوز می دهند؟
فعلا یک مدت نمی دهند!"
"چه لباس قشنگی!"

کنج خود گزینم؟ ماءوای شعر و موسیقی . . .

به شهر می روم به این سو
"عیدت مبارک! با منزل نیامدی؟"
"چه می کنی؟ نه! کار اصلیت چیست؟"
"چه لباس قشنگی!"

مرا چه می نامند:
دگراندیش، فرهنگی، مصلح، دگر باش
از من چه می خواهند:
صف شکن آخر صف؟
مرغ عروسی و عزا
به کنج خود خزیدم عید می آید ماه رمضان نیز
باید به شهر می رفتم ؛ "آقا! لباس بوقلمونی رنگ چند؟"

مفلسانیم و هوای می و مطرب داریم
آه، اگر خرقه پشمین به گرو نستانند

کسی چه می داند
این درد مشترک است، شاید
کسی چه می داند

خرداد-88